Ervaringen van cliënten
Ik kan nee zeggen en de wereld vergaat niet
De voornaamste reden
dat ik ben begonnen aan gestalttherapie bij Trudy was dat ik sinds een
tijdje angstaanvallen had die ik herkende van mezelf als klein kind.
Een paar jaar geleden kreeg ik een dochter: reeds tijdens de zwangerschap merkte ik dat ik moeite had om me lekker te voelen met mijn nieuwe 'leefwijze': niet alles kon meer, ik moest keuzes maken omdat ik het fysiek niet meer aan kon en na de geboorte omdat er gewoonweg een kind was om voor te zorgen, en waar ik heel graag bij wilde zijn (liever dan wat dan ook ter wereld). Ongeveer een jaar na de geboorte van mijn dochter kwamen we erachter dat zij een aangeboren handicap heeft. Hiermee startte voor mij een zeer moeilijke periode van acceptatie, verwerking en verwijdering van mensen om me heen en tegelijkertijd een enorme confrontatie met mezelf. Ik had het gevoel dat iedereen me op 'de nek zat', over mij oordeelde dat ik slap was, zielig was, niemand begreep mij, niemand begreep hoe zwaar ik het had. Dagenlang gehuild heb ik, mbv anti depressiva ging het beter en ben ik na een aantal maanden weer aan het werk gegaan. In die periode zag ik ook mijn man die net zoveel verdriet en zorgen had als ik maar zich er niet zo door liet 'wegslaan' zoals ik dat deed. En voor mij zorgde omdat ik dat zelf opgaf. Er groeide bij mij een besef dat ik een aandeel had in mijn eigen gedrag en gevoel.
Vervolgens heb ik ontslag genomen omdat ik de combinatie van de vele ziekenhuisbezoeken en therapieën en mijn werk niet meer volhield. We zijn verhuisd naar Leiden zodat mijn man meer thuis kon zijn, een ziekenhuis in de buurt was en speciaal onderwijs in de buurt. Het ging beter maar 'lekker' mezelf voelde ik me niet. Om uit deze negatieve spiraal te komen en controle te krijgen over mijn paniekaanvallen ben ik begonnen aan gestaltherapie. De meest simpele vragen van Trudy waren soms het meest verhelderend: 'heb je er zelf dan wel zin in?' herinner ik me van een van onze eerste gesprekken. Daar had ik nu eigenlijk nog nooit over nagedacht! Ik was alleen maar bezig om te beantwoorden aan de vraag van anderen, een beeld neer te zetten van mezelf, om vooral maar 'geweldig' gevonden te worden. 'Geen zin' paste niet in dat beeld, maar wat had ik eigenlijk vaak geen zin in dingen (en deed het toch of verzon een smoes). In de sessies met Trudy ben ik heel wat onaangename kanten van mezelf tegen gekomen. Bijvoorbeeld mijn arrogante kant. Heeft ze me doen inzien dat ik niet de regie van mijn eigen leven in de hand nam. Maar dat ik ook onaangename kanten mag hebben. En dat het belangrijk voor mij is om me bewust te zijn wat ik nu eigenlijk voel (en hierop te reageren!) Tot dan toe trok ik me terug als iemand iets kwetsends had gezegd, wachtte tot het geen pijn meer deed en kwam dan mijn holletje weer uit. Maar ik was natuurlijk nog steeds gekwetst. Door te oefenen tijdens de sessies door je te verbeelden dat de persoon waar je je bijvoorbeeld gekwetst door voelt tegenover je zit, 'de waarheid' te vertellen, kwam ik een stukje verder: ik merkte bijvoorbeeld hoe onduidelijk ik communiceer.... Dat ik mezelf kleiner maakte. Ook de confrontatie voor de spiegel met mijn eigen lichaamshouding was simpel maar doeltreffend: ik snap mijn rugklachten nu ook beter.
Wat ik een pluspunt vind aan Gestalt is dat er niet oeverloos geroerd wordt in je verleden: ik kan dit namelijk erg goed als excuus gebruiken, om niet mezelf maar mijn ouders de schuld te geven van bijvoorbeeld een gebrek aan eigenwaarde. Mijn opvoeding speelt een belangrijke rol, maar als ik nu wat wil veranderen moet ik dat zelf doen.
Sinds de start ben ik bijna een jaar verder. Het gevoel van 'mezelf de dag doorslepen' heb ik niet meer. Mijn angstaanvallen zijn niet geheel verdwenen, maar ik snap nu wel waar ze vandaan komen en probeer ze ook te accepteren als onderdeel van mezelf in plaats van er tegen te vechten ('dit mag ik niet voelen'). De grootste eye-openers? Ik kan 'nee' zeggen en de wereld vergaat niet als dat niet gewaardeerd wordt. Ik mag boos worden. Ik mag ruimte innemen. Ik mag doen waar ik zin in heb. Ik mag afwezig zijn ook al is de hele vriendenclub aanwezig. Met een vriendin waar ik me al een tijdje niet goed meer bij voelde ben ik de confrontatie aangegaan. Ook iemand anders heb ik laatst verteld dat haar gedrag me stoorde. Ik voel me meer een individu dan voorheen: dit voelt niet altijd als een passende jas, maar het is wel 'echter'. Ik had bijvoorbeeld al jaren kaakklachten, en omdat ik nu meer ontspannen ben, ben ik die vrijwel kwijt.
Ik heb het gevoel dat dit slechts een begin is van een ontwikkelingsfase, maar ik ben blij dat ik van start ben gegaan.