Een leerlinge vertelt
Samen spelen: mooi!
Al een tijdje speel ik in een blokfluit-ensemble bij Trudy van der Wulp. Om precies te zijn, wij vormen een kwartet. Meestal spelen we vierstemmige stukken voor sopraan, alt, tenor en bas, maar een enkele keer is de bezetting anders en laten we elkaar horen hoe bijvoorbeeld een stuk voor alleen tenoren klinkt (indrukwekkend!).
Wij hebben ons ensemblebestaan zo ingericht, dat we thuis onze eigen partijen studeren, en een keer gezamenlijk spelen (zonder Trudy) om een nieuw stuk 'in de grondverf te zetten' of eerder begonnen stukken volgens de aanwijzingen verder onder de knie te krijgen. Daarna volgt de ensembleles met aanwijzingen voor technische verbeteringen maar vooral ook voor expressief, ingevoeld spel.
We spelen elk ook individueel, maar samen spelen geeft een extra dimensie aan ons fluitspel. We letten op zuivere akkoorden, op de opbouw van een stuk, op gelijke inzetten, accenten, en op mooie tonen door goed te blazen (blazen! blazen!). Daarbij krijgt het specifieke karakter van al die verschillende stukken aandacht; ook een blokfluit heeft subtiele middelen om het ene stuk heel anders te laten klinken dan het andere.
Dit alles wordt ons tijdens de ensembleles door Trudy bijgebracht en doordat zij ons onvermoeid tot ons beste kunnen aanzet, maken we steeds vorderingen. Het vraagt wel wat inspanning maar het steeds weer blijven verbeteren verveelt ons nooit.
De beloning komt als we een poos aan een stuk hebben gewerkt - een baroksonate, een koraal van Bach (die horen tot mijn persoonlijke favorieten), een suite van Dowland of een Klezmer-lied om maar een paar voorbeelden te noemen - en je hoort dan een van ons, onder de indruk van het ensemblespel, na de laatste klank verzuchten: "Mooi!".